İşçilere Hafta Tatili ve Genel Tatil Günlerinde Ücret Ödenmesi Hakkında Kanun, 5837 kanun numarası ile 9 Ağustos 1951 tarihinde mecliste kabul edilmiş, 15 Ağustos 1951’de resmi gazetede yayınlanarak 1 Mart 1952 tarihinde yürürlüğe girmiştir.

Uluslararası Çalışma Örgütü tarafından kabul edilen ve Türkiye tarafından onaylanan sözleşmeler çerçevesine kabul edilen kanun, İşçi Hakları alanında tarihi bir dönüm noktası olmuştur. Kanun gereğince, işçilerin hafta sonu tatil günlerinde çalışmaları halinde % 50daha fazla ücret almaları esası getirilmiştir. İşçilerine hafta tatili ve genel tatil günleri ücretini vaktinde ödemeyen veya ödememek için ücretlerde indirime giden işveren veya işveren vekillerine, ödemedikleri hafta tatili ve genel tatil günleri ücretleri miktarının iki katı ceza ödeme yükümlülüğü getirilmiştir. Kanun ile, 21 Ocak 1924 tarihli Hafta Tatili Hakkında Kanun esaslı değişikliğe uğramıştır.
İşçilere Hafta Tatili ve Genel Tatil Günlerinde Ücret Ödenmesi Hakkında Kanun
Madde 1
İ ş Kanununu n uygulanmakta olduğu İşyerlerinde haftanın tatilden evvelki günlerinde devamlı olarak çalışmış olan işçilere çalışılmıyan hafta tatili günü için işveren tarafından bir iş karşılığı olmaksızın yarım gündelik ücret ödenir.
Madde 2
Birinci maddedeki ücretli hafta tatilin e ha k kazanmak için iş müddetleri il e alâkalı nizamnamelerde kabul edilen günlük iş müddetlerine uygun olarak haftanın altı gününde muntazaman çalışmış olmak şarttır.
Şu kadar ki:
A ) Çalışılmadığı halde kanunen iş müddetinden sayılan zamanlarla günlük ücret ödenen veya ödenmiyen kanuni tatil günleri; evlenme halinde üç güne kadar; ana veya babanın, karı veya kocanın, kardeş veya çocukların ölümü halinde iki güne kadar verilmiş izin müddetleri ile işveren tarafından verilen diğer izinler filen çalışılmış günler gibi hesaba katılır.
B ) Mücbir ve İktisadi bir sebep olmada n işyerindeki çalışmanın haftanın bir veya bir kaç gününde işveren tarafından tatil edilmesi halinde, haftanın çalışılmıyan bu günleri ücretli hafta tatiline hak kazanmak için çalışılması gereken altı günün hesaplanmasında nazara alınır.
C ) Bir işyerinde işin bir haftadan fazla bir müddetle tatil edilmesini gerektiren mücbir sebepler hadis olduğu takdirde İş Kanununun 15inci maddesinin III numaralı bendi mucibince mücbir sebeplerden ötürü çalışılmıyan günler için işçilere ödenen yarım ücret hafta tatili günü için dahi ödenir.
Madde 3
İş Kanununa tabi olan işyerlerinde çalışan İşçilere, 2739 sayılı Ulusal Bayram ve Genel Tatiller Kanunu ile bu kanuna ek 3466 sayılı kanunda yazılı bulunan genel tatil günlerinde çalışmadıkları takdirde bir iş karşılığı olmaksızın o güne ait ücretleri yarım olarak, tatil yapmıyarak çalıştıkları takdirde ise çalıştıkları bu günlere ait ücretleri % 50 fazlasiyle ödenir.
Madde 4
Devletin idare ve murakabesi altında bulunan veya Devlet nam ve hesabına işleyipte Millî Savunma ile alâkadar olan müesseselerde Hafta Tatili Kanununun 7nci maddesine göre yılda 15 hafta müddetle hafta tatilinden istisna edilen işçiler de çalıştıkları hafta tatili günü için % 50 nispetinde fazla ücret alırlar.
Madde 5
Hafta Tatili Kanununu n 4, 5 v e 6nci maddeleri gereğince hafta tatili günü çalışan işçilere de hafta arasında verilecek tatil günü için yarım gündelik ücretleri bir iş karşılığı olmaksızın ödenir.
Madde 6
İş kazalariyle meslek hastalıkları ve hastalık ve analık sigortaları kanunları hükümlerine göre İşçi Sigortaları Kurumunca ödenek verilmekte olan sigortalı işçilere, i ş göremezlik süresine dâhil olan hafta tatili günlerine ait ödenekleri aynı ölçülere göre kurum tarafından verilir.
Madde 7
Saat veya parça hesabiyle veya götürü olarak çalışılan işlerde hafta tatili günü için ödenecek ücret, o haftanın altı gününe tekabül edecek ücret yekûnunun on ikide biridir. Hafta, on beş gün veya ay hesabiyle ücret alarak çalışan işçilere hafta tatilleri için ödenecek ücret beher çalışma gününe tekabül eden ücretin yarısıdır.
Madde 8
Aylık ücret alan işçilere hafta tatili günü çalıştıkları takdirde tatil günlerine alt ücretleri ayrıca verilir.
Madde 9
Fazla mesai karşılığı olarak alman ücretler ve primlerle işyerinin asil işçisi olarak normal çalışma saatleri dışında hazırlama, tamamlama, temizleme işlerinde çalışan işçilerin bu işlerden dolayı aldıkları ücretler hafta tatili için verilen ücretlerin hesabında nazara alınmaz.
Madde 10
394 sayılı Hafta Tatili Kanununun 3 üncü maddesiyle adı geçen kanunun şümul sahası dışında bırakılmış olan işlerde çalışanlara bu kanun uygulanmaz. .
Madde 11
İş mukavelelerine bu kanuna aykırı olarak konulacak hükümler bâtıldır.
Madde 12
Bu kanunla işçilere bir hak olarak tanınan hafta tatili ve genel tatil günleri ücretini tamamen veya kısmen ödememek gayesiyle işçilere ödenmekte olan ücretler üzerinde bir indirme yapılamaz.
Bu kanunun hiç bir hükmü, işçilere hafta tatili ve genel tatillerde ücret verilmesi hakkında daha elverişli hak ve menfaatler sağlıyan kanun, mukavele, teamül veya âdetlerden doğan müktesep haklara halel getirmez .
Madde 13
Bu kanun hükümlerine uygun olarak işçilerine hafta tatili ve genel tatil günleri ücretini vaktinde ödemiyen veya ödememek maksadiyle ücretlerde indirme yapan işveren veya işveren vekilleri, ödemedikleri hafta tatili ve genel tatil günleri ücretleri yekûnunun iki misli miktarında ağır para cezasına çarptırılırlar. Bu maddenin tatbiki ile ilgili dâvalar a sulh ceza mahkemelerince bakılır.
Madde 14
Bu kanun 1 Mart 1952 tarihinde yürürlüğe girer.
Madde 15
Bu kanun hükümlerini Bakanlar Kurulu yürütür.
10/8/1951