Hukuk Ansiklopedisi
Avrupa Topluluğu Hukuk Düzeni ve Ulus Devlet Egemenliği
Eser, 1003 yılında Dr. Ayşe Işıl Karakaş tarafından kaleme alınarak Der Yayınları tarafından basılmıştır.
Kitap Tanıtım Bülteni
Üye devletlerin belirli alanlarda devrettikleri egemenlik hakları üzerine kurulan Avrupa Topluluğu, ulusal üstü bir anayasal düzene doğru evrilirken ulusal düzeyde egemenlik yetkilerinde önemli bir azalmaya neden olmuştur. Bu azalma, devletin, egemenliği kullanan, yasama, yürütme ve yargı yetkilerinin tümünde söz konusudur. Topluluğun kullandığı ulusal üstü iktidardan en çok Parlamentolar ve düzenleme aleti olarak yasanın etkilenmesi ulusal egemenlik ilkesinin yeniden değerlendirilmesini zorunlu kılmakta, topluluk hukukunun iç hukukun belirlediği normlar hiyerarşisini kökten değiştirmesi ise, anayasa hukuku-topluluk hukuku ilişkisinde, birincinin ikinciye bağımlı hale gelmesi olgusunu ortaya koymaktadır. Bu doğrultuda, Toplulukta “egemen devlet” ve niteliklerinin yeniden düşünülmesi gerekmektedir.
Devletin bir temel niteliği olarak, öncelikle üzerinde durulması gereken, egemenlik kavramı gerek iç kamu hukukunun gerek uluslararası hukukun en soyut ve tartışmalı kavramlarıdır. Esas olarak, 16. yüzyılda geliştirilen bir kavram olarak egemenlik; bölünmez, mutlak ve sürekli iktidarı olarak kralın iktidarını ifade etmektedir. Bu anlamda, egemenlik kralın kişiliğinde somutlaşmaktadır. 18 yüzyılda, burjuvazinin iktidarının yapısını değiştirmesiyle ulus-devlete geçilirken, egemenlik de halk-ulus egemenliği kimliğine bürünmüştür.
Rousseau’nun ortaya koyduğu halk egemenliği uyarınca, egemenlik genel iradenin kullanılması anlamına gelmekte, çoğunluğun iradesi olarak genel irade ise yasa biçiminde belirmektedir. Birey iradelerinin toplamından oluşan halk egemenliği, kendisini oluşturan bireylerden ayrı bir hukuki varlığa sahip değildir. Halk egemenliği devredilememekte, bu durumda, halk iradesinin temsili de söz konusu olamamaktadır.
